Według polskiej szkoły zakładania parków (wyłożonej mi przez panią mieniącą się nauczycielką przyrody) podstawą parku jest asfaltowa albo betonowa alejka. No i naturalnie jej granica czyli krawężnik.
Bez tego nie ma parku a inne elementy są całkowicie zbędne.
Autorytarny ton mojej rozmówczyni sprawil, że straciłem ochotę na rozmowę z nią, ale osiągnęła pewien sukces, bo skłoniła mnie do refleksji: zacząłem się mianowicie zastanawiać, jak wygląda szkoła, w której pracują tacy nauczyciele?
A że wnioski z moich rozmyślań nie napełniały optymizmem, to postanowiłem się zająć asfaltową alejką jako taką. Zapraszam na asfalt – na zimno, ponieważ asfalt w tym przypomina zemstę, że na zimno smakuje najlepiej.
ego Ciała
– Dlaczego on się ubrał tak samo jak ten gruby? – zapytała Nanusia po obwąchaniu kolejnego już świętego Mikołaja pod kolejnym sklepem. Oczywiście ma nos do rozpoznawania osób i nikt nie przekona jej, że to jeden i ten sam gość w kilku odsłonach… a ja nie wiem, jak wytłumaczyć psu komercjalizację tej postaci, której nawet sami ludzie nie rozumieją.
– Co właściwie robiłaś tak długo?
„Kochany święty Mikołaju, nazywam się Nana i jestem pieskiem. Mieszkam w mieście między ulicami, ale łatwo mnie wywąchasz idąc od tego drzewa. Zawsze jestem grzeczna, chyba, że śpię nocą na fotelu ale nikt mnie nie przyłapał, to nie będę Ci o tym wspominać. Czy możesz dać mi ciasteczko albo duży kawałek suszonego żwacza? Chciałabym też dostać rózgę z mnóstwem gałązek, żebym mogła je urywać jedna po drugiej… albo dobry patyk z gałązkami… Czy mogę dostawać po jednym na każdym spacerze, żebym mogła go sobie pogryźć dla zabawy i nosić w zębach? I chciałabym dostać ciasteczko. A najbardziej chciałabym, żeby mnie głaskali przed kotami. Oprócz tego chciałbym ciasteczko albo dwa, jak masz tyle. I chciałabym, żeby Taro nie właził mi do łóżeczka, jak chcę spać… i żeby koty dały się złapać do polizania, bo mi zaraz uciekają na stół. I ciasteczko też mogę dostać. Ja zawsze jestem bardzo grzeczna.”
