Jak pisze starodawny kronikarz: „Dwa są w Kielcach źródła kaczek i dwa onych ptaków gatunki z każdego się wywodzące: jedne żywią nad wodami, a szczególnie w parku i na Silnicy, zasię drugie w redakcji Słowa Ludu”.
Staw w parku kieleckim jest uroczy i mam do niego ogromny sentyment. Ale o tym może kiedyś opowiem więcej.
Na razie fotoreportaż z puszczania kaczek.
Ciąg dalszy spacerów po starych Kielcach. Pałacyk Zielińskich wklejony między park i wzgórze zamkowe.
Nanusia woli park, bo wn można szczekać na kaczki. Ale, że my nie umiemy porządnie szczekać, to pałacyk Zielińskich nam odpowiada.
Według polskiej szkoły zakładania parków (wyłożonej mi przez panią mieniącą się nauczycielką przyrody) podstawą parku jest asfaltowa albo betonowa alejka. No i naturalnie jej granica czyli krawężnik.
Bez tego nie ma parku a inne elementy są całkowicie zbędne.
Autorytarny ton mojej rozmówczyni sprawil, że straciłem ochotę na rozmowę z nią, ale osiągnęła pewien sukces, bo skłoniła mnie do refleksji: zacząłem się mianowicie zastanawiać, jak wygląda szkoła, w której pracują tacy nauczyciele?
A że wnioski z moich rozmyślań nie napełniały optymizmem, to postanowiłem się zająć asfaltową alejką jako taką. Zapraszam na asfalt – na zimno, ponieważ asfalt w tym przypomina zemstę, że na zimno smakuje najlepiej.
Przez chwilę w święta było nawet ładnie, zatem przypomnieliśmy sobie z Ilonką stare czasy, kiedy wychodziliśmy sobie na spacer po starych Kielcach. Tym razem było cokolwiek inaczej za sprawa Nanusi – nasza gwiazda obiektywu robiła mnóstwo rzeczy, których nie robi normalny spacerowicz – goniła kaczki na stawie w parku (a potem kaczki goniły ją wzdłuż brzegu), czarowała obcych i obwąchiwała wszystko poniżej poziomu pół metra. Na dodatek uciekła na widok bażanta złocistego w ptaszarni. Niewiele z Nanuaktywności udało mi się uwiecznić. Chyba musimy iść jeszcze raz…
Santo się zakochał. Tyle tylko, że nie w pełnej wdzięku Gamie a w jej zabawce. Rozpoczął rzucanie powłóczystych spojrzeń… ale bez większego efektu, zatem przeszedł do zachęcających póz, prezentacji wdzięku oraz czarowania własną osobowością. Niestetyż… Gama pozostała niewzruszona: nie oddała zabawki.
Ale, jak mówi klasyk – miłość pokona wszelkie przeszkody i kiedy Gama na momencik wypuściła skarb, żeby powąchać cosik – Santo przejął piłeczkę i ruszył z nią w tango. I miłość zatriumfowała nad przeznaczeniem!
Nie samą rzeźbą człowiek żyje – oprócz galerii prof. Chromego odwiedziliśmy sobie park Decjusza. Swoją drogą… nie mogę się pozbyć myśli, że na mocy lex Szyszko właściciel terenu może sobie takie drzewa wyrżnąć. Wielu moich znajomych przekonywało mnie do tej ustawy, a najchętniej używali argumentu: PRZECIEŻ NIKT NIE BĘDZIE NISZCZYŁ BEZ SENSU SWOJEJ WŁASNOŚCI! Otóż… tam, gdzie działają argumenty i zdrowy rozsądek – tam nie potrzeba prawnych ograniczeń. Prawo jako takie wymyślono po to, by idioci dla zachcianki nie szkodzili ogółowi. Tymczasem u nas coraz łatwiej o prawo, które daje nieograniczone możliwości dla krótkowzrocznych głupców. Oto przykład: news z sieci – ktoś wyciął drzewa na swojej działce w środku lasu, ogrodził sobie swój teren betonowym płotem i wystawił na sprzedaż. Komentarz internauty: Tak trzymać, ekolodzy do lasu, niech się nie wpier… Dla ludzi trzeba budować knajpy i ulice!
Internauta nie wpadł na to, że zielonych terenów rekreacyjnych DLA LUDZI brakuje w każdym dużym mieście polskim, łącznie z Warszawą zaś knajp jest całkiem sporo w Warszawie i łatwo je otworzyć (widać jego do przyzwoitych nie wpuszczają, stąd ten głód i niedoinformowanie). Nie przyszło mu do głowy, że właśnie las ktoś wyrżnął, zatem ekolodzy broniący drzew w tym miejscu włąśnie siedzieli w lesie, do którego ich wysyła tak elegancko… tyle, że las wyrąbał jakiś idiota. I jeszcze wiele innych rzeczy mu do głowy nie przyszło – bo głowę miał opanowaną tylko żądzą wódki i imprezy.
Ale wierzy święcie, że prawo do zamiany świata w pustynię jemu się należy – i nikt nie może mu przeszkadzać, bo ma prawo do robienia idiotyzmów nawet ze szkodą dla wszystkich wokół.
Do obrony przed takim myśleniem przydałoby się nam w Polsce mądre i przestrzegane prawo. Tylko skąd wziąć mądrych autorów praw?
Wybraliśmy się na spacerek do Parku Decjusza. W parku, jak to w parku – stał sobie pawilonik wystawowy prof. Chromego. No i się zaczęło. Obleźli nas spatynowani artyści, owce z kamienia i brązu, kolarze z anoreksją przypominający demony z japońskich legend, stanęliśmy pod baranami, zatańczyły żurawie, z ziemi wylazły czyjeś ręce… artysta widać ukatrupił nie do końca i przysypał płytko… jednym słowem – bardzo udane popołudnie.
