Pojawiły się pierwsze kwiatki nad Sudołem. Z nor wylazły drapieżniki wodne i zamoczyły ogon. Aż strach pomyśleć, co to będzie dalej.
Kategorie
Uwaga! Wiosna w toku!
Tag: wiosna
Kategorie
Kalendarzowy pies wiosenny
Pies to ważne narzędzie pokazujące pory roku. Porę roku możemy odczytywać zarówno z kolorów psa jak i rozmaitych elementów sygnalizacyjnych rozmieszczonych tu i ówdzie.
Co najważniejsze – korzystamy z nich całkowicie intuicyjnie i nie musimy zdobywać w tym celu specjalnych certyfikatów czy uprawnień.
Kto nie wierzy, niech sam sprawdzi: na jednym obrazku jest pies wiosenny, na drugim pies z końca wakacji. Dla tych, którzy odgadli – najserdeczniejsze Nanusiowe: Pies Ci Mordę lizał!
Kategorie
Wiosna w Dolinie Dłubni
Postanowiłem wypróbować tzw. galerię jako post w wordpressie i przy okazji – wypróbować Wiosnę. Wiosna działa bez zarzutu! Z galerią – nie do końca załapałem o co chodzi i jak powinno to wyglądać. Trudno. Trening czyni mistrza, zatem będę eksperymentował.
Kategorie
Wiosna jak nie wiem co.
Dzisiaj leje. Pies mi się z lekka rozpuścił od tej wody – jak dziadowski bicz, odmawia pójścia na spacer. Zaoszczędziłem w ten sposób pół godziny (przez drugie pół wyciągałem Nanę chociaż na chwilę) i mogę objawić prawdę: Wiosna przylazła i do nas, co można poznać po przebiśniegach. 
O ile w ogródkach kwitną od dawna, o tyle w stanie dzikim znalazłem je dopiero teraz. Nie jestem pewien, czy na Toniach występują naturalnie, czy też ktoś je tam wyrzucił ale na pewno od trzech lat rosną tam na dziko, więc można po nich poznawać wiosnę.
No i zakwitły, zatem jest. Przy okazji ogłaszam ważny wiosenny komunikat: jeśli ktoś zobaczy na Toniach słabo ogolonego posiwiałego gościa zasuwającego na bosaka przez strumień – niech nie popełni błędu! To nie Wiosna! To ja!
Na górce siedział smok przy smoku
I liczył pory roku…
Zima za ogon trzyma
Przedwiośnie wygląda żałośnie
Wiosna się głupio rymuje.
Lato się kończy za szybko…
z jesieni pożytku ni ma
bo po niej przychodzi zima…
Smoki się drapią po głowach
i liczą pory od nowa:
Zima jest całkiem znośna
jeśli po niej nastąpi wiosna!
Wiosna za to
łatwo przechodzi w lato.
Lato ma to
do siebie,
że z przemijaniem
się dość grzebie
I miło pomyśleć, że się
łatwo rozciąga na wrzesień.
A wrzesień – niby to już jesień…
Złota czy deszczowa
wdzięków swoich nie chowa,
przeciwnie – pod oczy pcha je
i nacieszyć się daje
smoczym dzieciom, gdy zbierają kasztany
lub chlapią się w błocie, że: O, rany!
Bo jesień przed zimą jest po to,
by zabawy dostarczało nam błoto.
Z braku błota w zimie katar minie!
smok w biegu
turla się po śniegu
radośnie…
żeby zmoczyć spodnie
i zgodnie
z wyświechtanym rymem zatrzymać się w wiośnie.
I dlatego na górce siedzi smok przy smoku
i ciągle coraz lepiej liczy pory roku.
Pies dość skutecznie wyznacza mój krąg zainteresowań fotograficznych – raczej nie zrobię psychologicznego portretu tam,
gdzie Nanusia lubi łazić i taplać się w błocie. Muszę brać to, co dają czyli zainteresować się wyciskaniem czegoś z tematów, z których już raz wszystko wycisnąłem.
Czasami nie ma wyjścia i łapię w szkiełko rzeczy, które mi się nie podobają, jak na przykład budowę osiedla na terenie podmokłych łąk. Cóż – „Ufajcie memu szkiełku i oku, nic tu nie widzę dookoła” – tyle, że oko i szkiełko jest właśnie po to, aby coś zobaczyć.
Pogodę też mam taką, jaka się trafi. Dzisiaj wiało. Chmury zasuwały po niebie na zmianę ze słoneczkiem, deszcz padał i przestawał, zanim włączyłem wycieraczki w samochodzie albo zanim włożyłem czapkę… a światło do zdjęć było dosyć efektowne. Co niniejszym wykorzystałem, chociaż wolę w takich warunkach fotografować port rybacki w Jastarni. Ale jak jest dobre światło to i dźwig na niechcianej budowie dobrze wygląda. 
Nana uważa, ze taka pogoda jest super, bo pies nie musi ruszać łapami, żeby czuć pęd powietrza na nosie.
Poza tym okazało się, że nad Sudołem gospodaruje kolejna bobrowa rodzinka. Powstały nowe tamy, podniósł się poziom strumieni i przybyło kolorowych kaczek na rozlewiskach.
Spotkałem też panią, która twierdzi, że bobry to szkodniki. Nie przekonał jej argument, że regulują poziom wód w okolicy, a tworząc mokradła mają znaczący wpływ na lokalny klimat – pani zakrzyczała mnie, twierdząc, że ona się zna, bo jest w podstawówce nauczycielką przyrody. Niech wszyscy święci mają w opiece jej uczniów – niezłego bełta w głowach zrobi im ktoś, kto idąc po ostoi zwierząt wodnych widzi tam tylko brudne błoto.
Ale jest nadzieja – otóż pani powiedziała też, że bobry są szkodnikami, bo rolnicy tak mówią. Jako wnuk iluś-tam pokoleń rolników wiem, że szanujący się gospodarz uważa za szkodnika wszystko, co wlezie na jego pole i nie należy do niego – zatem może i ta pani nauczycielka (która spacerowała po czyjejś łące) zostanie zaliczona do grona szkodników wraz z bobrami, pogoniona przy użyciu wideł i znajdzie schronienie w bobrowym żeremiu. Trzeba mieć nadzieję. 
Póki co kusi mnie okropnie wycieczka po strumieniu.
Prawdę mówiąc zaliczyłem coś w tym rodzaju – grunt był tak miękki, że osiadł pod moim cielskiem na przeprawie i utknąłem po kolana. Przez chwilę poczułem się jak Bear Grylls…
ps. Dzisiaj wciąż odbieram komunikaty w stylu: „w miejscowości X piździ jak w kieleckim”. Jako gość wychowany na Kielecczyźnie czuję się w obowiązku wyjaśnić: takie stwierdzenia są wytworem ignorancji. Tamże nie piździ bardziej niż w innych rejonach Polski, zaś użytkownicy tej magicznej formuły nie wiedzą, iż przysłowie brzmi: „piździ jak w kieleckim dworcu”. Wzięło się to stąd, że dosyć ruchliwy kielecki dworzec miał maleńki po-carski budynek z mikropoczekalnią, a do tego od zachodu dochodziło się do niego nad torami bardzo wysoką kładką o długości około stu metrów. Ten, kto wykonał taki spacerek w wietrzny dzień miał powody do narzekania a poczekalnia dworcowa nie poprawiała humoru. W latach 60-tych XX wieku stary dworzec zastąpiono dużym modernistycznym budynkiem z podziemnymi przejściami zaś pod koniec lat 70-tych zburzono kładkę. Obecnie w Kieleckiem już nie piździ – przeniosło się na parking nad Dworcem Kraków Główny Osobowy.