Tag: humoreska

Mamrotanki.

Zastanawiam się nad wydaniem Mamrotanek i na tę okoliczność pracuję nad postacią Kotka. Dawno temu Mamrotanki powstały jako Koci Głos w Świecie. Szkoda, gdyby miały zaginąć bez śladu, dlatego postanowiłem przypomnieć jedną z nich razem z garścią Kocich Obrazów:

 

Ja pacze i myślę!

Czy wieloryb ma coś do ryb?

Czy kret miewa coś na oku?

Co gołębie międlą w gębie?

Czemu boczek rośnie z boku?

Jakie figle lubi beagle?

Kiedy żaba bywa słaba?

To są, proszę drogich gości,

w Kociej TV wiadomości!

Leżę sobie i leżę… i leżę… a jak już za dużo tego leżenia to leżę dalej, bo i tak nie mam nic do roboty.

Leżałem na parapecie i oglądałem telewizor przez okno.

Bardzo ciekawy. Taki relaksujący i w ogóle. Wcale się nie dziwię, że ludzie tyle czasu przed nim siedzą. Można naprawdę się odprężyć. Tylko chyba im się zepsuł, bo od ich strony coś migało i świeciło. No, ale na szczęście im nie przeszkadzała ta awaria.

A ja postanowiłem zająć się poważną działalnością filozoficzną. Bo na świecie jest mnóstwo pytań! I nikt nie wie, jak szukać odpowiedzi, a filozofia zajmuje się właśnie takimi przypadkami…

No to ja zostałem filozofem: położyłem się wygodnie na plecach, wystawiłem brzuch do słońca, zacząłem na niego patrzeć i mruczeć. To dobra pozycja, żeby uwolnić KociUmysł od drobnych problemów i skupić się na Czymś Ważnym. Na przykład na Drzemce. A jak się obudziłem, to odkryłem Pierwsze Prawo Kociego Brzucha: brzuszek delikatnie smerany wydaje przyjemne mruczenie.

To bardzo ważne odkrycie! Bo jak się nie smera to brzuszek burczy i w ogóle jest kiepsko.

No a teraz pozostaje drugie poważne pytanie: kto ma smerać? Jak go znaleźć?

Nie wiedziałem, że odpowiedź przynosi kolejne pytania…

Ta cała filozofia to norrrrrrrrmalnie szalona przygoda!

Nagły odlot królików…

Jak już wspomniałem wcześniej – mam pędzel.

Poza pędzlem mam czasem coś w głowie, co się kłębi jak króliki i wyrywa na wolność.  Ale najczęściej jest tak, że pomysły, idee i takie tam pojawiają mi się po obudzeniu a zanim wstanę, opłuczę się z resztek snu, wyprowadzę psa, pogłaszczę dwa koty i dokonam innych czynności podstawowych – po idei czy pomyśle nie zostaje żaden ślad.
Normalna to rzecz – niemniej nie jest to powód, żeby nic nie robić.

Ale co robić, kiedy nie wiadomo co robić?
W setkach wywiadów rozmaici twórcy (niezależnie: tfu!-rcy czy artyści) opowiadają o eksplorowaniu własnej wyobraźni. Recepta brzmi mądrze – dopóki w tej wyobraźni coś tkwi.
Ale jeśli uciekło, ulotniło się, wyskoczyło jak królik z kapelusza i poszło w siną dal?
Uznałem, że w tej sytuacji powinienem zająć się tematem uciekania.
Oto „Wielka Ucieczka Królików z Cylindra”. Rok 2019, reżyseria – ja, w rolach głównych: trzy króliki, balon i magik cyrkowy zrobiony w balona.
A to, co mi uciekło z głowy – pewnie też kiedyś namaluję…

Być Kimś, być Kotem…

Życie Kota zdecydowanie nie jest łatwe. Łóżka zazwyczaj mają tylko jedną istotną cechę… jeśli kształt jest wygodny to na tym koniec. Naturalnie łóżeczko może być twarde (ma się przecież to futro!) ale nie powinno kapać do łóżka wtedy, kiedy świat potrzebuje naszej Drzemki. 

Albo problem psiego ogona: Zawsze są kłopoty z jego używaniem. Nie może się zatrzymać i dlatego trudno porządnie przeanalizować jego zawartość i budowę. Nie, żeby Kot mógł się od psa czegoś nauczyć… ale może jakaś inspiracja? A tu ogon ucieka i trzeba trzymać pazurami, żeby założyć go sobie na głowę… A o spokojnym wylizaniu szkoda gadać. 

Po prostu życie Kota jest bardzo trudne. Na szczęście są na świecie pudełka.

Jak zostałem Mirmiłem…

Siedzę sobie przy stoliczku i komputerku, pracuję… obok kubeczek z herbatką, dwa słodkie kotki śpią w łóżeczkach i mruczą… jednym słowem sielanka.

Ale w pewnym momencie z łóżeczka wylazł jeden kotek i usiadł przed monitorem… dziwnym trafem na klawiaturce i zrobił „kscnkauybgfuhfhfhwkrg”. A potem przyszedł drugi kotek i przemaszerował przez klawiaturkę kasując niezapisany scenariusz do komiksu i zastępując własnym dziełem literackim, nieporównanie lepszym. 

Obydwa Kotki wymieniły zwyczajowe uprzejmości i konwencjonalne uwagi, przez chwilę zajmowały się krytyką literacką tekstu na ekranie, po czym przeszły do badania przedmiotów z biurka. 

Gruntowne testy wykazały, że nic z tych rzeczy nie plami łapek ani nie spada na podłogę. Znaczy: same nieciekawe rupiecie tam leżały. Pojawiły się jednak różnice w ocenie co do strugaczki elektrycznej oraz prawa do używania pędzla. 

Ten drobny spór zaowocował fundamentalną dyskusją na temat praw młodzieży we współczesnym świecie. 

Konserwatywne starsze pokolenie przybrało nader protekcjonalny ton wyrażający się w stwierdzeniu: uszy po sobie.

Takie stawianie sprawy nie mogło się  spodobać młodym, którzy rownież odpowiedzieli nieco protekcjonalnie. Jednak pokolenie starsze nie lubi być poklepywane po plecach. Różnica wieku i długości wąsów oraz ogonka zobowiązuje do czegoś. 

Kwestia: do czego? pozostała otwarta, natomiast w wyniku argumentacji pokolenie młodsze uległo a następnie leżało przez jakiś czas. 

Jednak czas ten szybko minął i młodzież pokazała, że dysponuje równie poważnymi argumentami. Zaskoczenie było zupełne, ponieważ do tej pory konserwatywne społeczeństwo na biurku nie przejmowało się głosem dzieci. 

Dzieci jednak szybko rosną i nabierają wagi, powagi a w skrajnych wypadkach przewagi. 

Kluczem do problemu okazało się znalezienie właściwego momentu dla zauważenia przejścia od dziecka do dużego dziecka. 

Obydwie Wysokie Układające się Strony doszły do wniosku, że nie będą się okładać ani układać w miejscach niewygodnych i przybiły piątkę na zgodę. 

A do mnie przez cały czas docierało, jak czuł się kasztelan Mirmił, kiedy w środku nocy obudził go piekielny hałas, łomot broni… i jedyne, co zdołał powiedzieć, to:

Jakieś wojska znalazły sobie w moim grodzie dogodne miejsce do boju…

Moje wakacje – sztuka zauważania, czy to już?

Wakacje i urlopy to sprawa śmiertelnie poważna i biada temu, kto traktuje je lekko. Potrafią się zemścić okrutnie za niedocenianie… Ale aby docenić, trzeba najpierw rozpoznać.
Od wielu lat mam kłopot z rozpoznawaniem swoich wakacji, bowiem pracuję na własny rachunek w czasie całkiem nienormowanym, nienormalnym a czasami ponadnormatywnym. Dlatego fakt, że w danym dniu nic nie robię, nie oznacza wakacji, bo równie dobrze może okazać się bezrobociem. W poszukiwaniu należycie dokładnego systemu rozpoznawania sięgnąłem na półkę z literaturą historyczną. W albumie poświęconym jednemu z wileńskich fotografów działających ponad wiek temu znalazłem wskazówkę pod jednym ze zdjęć: „odświętne ubrania dzieci wskazują że to niedziela a bose nogi – że lato i wakacje”. Niedziela mnie jak raz nie interesuje… a boso łażę zazwyczaj, również przy pracy, o ile tylko nie trafi mi się sytuacja garniturowa. Nawet, jeśli jestem na bosaka i nic nie robię, to nadal nie mogę w ten sposób rozstrzygnąć, czy to wakacje czy bezrobocie. Z pomocą w takich trudnych kwestiach przychodzi mi zazwyczaj zestaw urządzeń pomiarowych przenoszonych przez Pumę i Nanę, czyli np. kotolokalizator czy O.G.O.N. Otóż, jeśli siedzę przy biurku, znoszę jajko z niecierpliwości i nic nie robię, bo na rękach leży mi Puma, to znaczy, że czas oddania pilnej pracy nadchodzi wielkimi krokami. Z kolei intensywna praca terenowa systemu O.G.O.N.

zainstalowanego na Nanie (mniej więcej z tyłu pieska) wskazuje, że znajduję się razem z nosicielką systemu w miejscu o wysokiej atrakcyjności (bo jakbym tam był bez niej, to nie widziałbym pracy urządzenia) co pozwala przypuszczać, że trwa właśnie aktywna część

wakacji.
System U.C.H.O. ustawiony w pozycji roboczej, w połączeniu z inteligentnym spojrzeniem Nanusi (wyrażającym nadzieję na małe conieco) i rytmicznym wachlowaniem urządzenia O.G.O.N. pozwala rozpoznać chwilę deseru… a jeśli takie zachowania psiwskaźników widzę na dworze, to znaczy, że jestem na pikniku. Jeżeli jednak czuję pod sobą trawę, na sobie słońce, przy sobie psie futerko a do tego nie widzę żadnego psiwskaźnika – to znaczy, że razem z Nanusią znajduję się w pozycji LB czyli leżę bykiem, co oznacza najwyższą formę wakacji z zamkniętymi oczami… czego sobie i Wam życzę.

P(a)sibrzuch i pięćdziesiąt brzuszków

Dbanie o własną formę fizyczną to poważna sprawa… a że nie należę do osób śmiertelnie poważnych, to i moja forma jest, delikatnie mówiąc, mało zadbana… Od czasu do czasu jednak pojawia się przede mną widmo wieku więcej-niż-średniego i powiewa sflaczałym brzuchem, ewentualnie złowieszczo przesłania świat brzuchem niesflaczałym, a nawet sprężyście wydętym. W takich chwilach przejmujący strach gna mnie do ławeczki gimnastycznej i prowokuje do zdmuchnięcia z niej kurzu. Pięć minut później kurz opada na tyle, by dało się cokolwiek zobaczyć i po omacku rozpocząć gimnastykę. O ile tylko mogę sobie na to pozwolić – ćwiczę z zamkniętymi oczami. Dzięki temu z jednej strony mogę w ten sposób lepiej wyłączyć i skupić na ćwiczeniu, z drugiej – do oczu nie wpada kurz ze sprzętów treningowych unoszący się w powietrzu długo po ich wyciągnięciu z szafy. Liczę na głos dla lepszego zgrania oddechu z ćwiczeniem. W okolicy piątego brzuszka pojawia się sygnał wejścia we właściwy tor wydarzeń: ciężar na klatce piersiowej.

– Pięć… Złaź ze mnie… Sześć…
– A co robisz? – mówi Pumiasta jak zwykle ignorując moje żądania.
– Siedem… Ćwiczę… Osiem…
– E tam… tylko się kiwasz.
– Dziewięć… To właśnie jest ćwiczenie… Dziesięć…
– A co ćwiczysz?
– Jedenaście… Brzuszki… Yyyyyyp…ście…
– Możesz mnie podrapać po brzuszku tylko przestań się kiwać, bo mi niewygodnie…
– Czternaście… Mogę Cię podrapać później? Piętnaście… Szesnaście…
– Później mogę nie mieć ochoty – powiedziała Puma i polizała się po łopatce z precyzją właściwą tylko kotom. Lizała się w skupieniu przez chwilę a przy tym całkowicie ignorowała fakt, że wciąż robiłem kolejne brzuszki z nią na klatce piersiowej. Gdybym ja siedział na wahającej się rytmicznie podstawie, to przy banalnej próbie podrapania głowy wydłubałbym sobie oko. O naśladowaniu zręczności tych futrzaków człowiek może zapomnieć.
– Dwadzieścia…

– Nudny jesteś. Odechciało mi się twojego drapania. – podsumowała mnie z demonstracyjną urazą i zeskoczyła celowo wybierając taki moment, by zakłócić mój rytm. Łupnąłem potylicą o podłogę.
– Ała!… Dwadzieścia jeden – dwadzieścia dwa – dwadzieścia trzy – ubytek cztero-i-półkilogramowej kotki znakomicie przyspieszył moje tempo. Na siłowniach powinni oferować pakiet ćwiczeń z osobistym kotem-trenerem. Taki ciężarek zmuszający do konwersacji pomaga w odruchowym zachowaniu rytmu i wprowadza człowieka na wyższy poziom koncentracji. Kłopot w tym, ze nie da się kupić kociej pomocy w czymkolwiek. Można ją otrzymać jako wspaniałomyślny dar, ale tylko wtedy, gdy kot ma ochotę obdarować człowieka. Zaś kociej chęci nie można ująć w pakiety usług i cenniki.
Szybko wróciłem do właściwego rytmu – brzuszki to nie wyścigi tylko solidna praca nad oddechem i całym organizmem.
Przez chwilę mogłem ćwiczyć spokojnie. Doszedłem do tej chwili, kiedy ćwiczenie wymaga już nieco wysiłku. Wtedy mój trening wzbogaciły kolejne elementy: wilgotne, ciepłe i emocjonalne.

– Czterdzieści pięć…
Liźnięcie w lewe oko.
– Czterdzieści sześć…
Liźnięcie w prawe oko, dość przypadkowe.
– Czterdzieści siedem…
Liźnięcie w czoło.
– Czterdzieści osiem…
Liz…
– Czterdzieści dziewięć…
Liz…
– Pięćdziesią…Tfuuu! Nana!
Klapnąłem plecami na ziemię. Ostatnie liźnięcie trafiło mnie perfekcyjnie w usta.
– Co robisz? – zapytała psina wąchając moją twarz. Bardzo lubi te rzadkie chwile, kiedy możemy spotkać się nos w nos. Ja z kolei nie mogę skupić się na ćwiczeniach, kiedy jestem uklejony i wylizany. A skoro już musiałem przerwać, to równie dobrze mogłem poświęcić chwilę Nanusi. Kręciła się wokół mnie i prezentowała ze wszystkich stron entuzjastycznie latający ogonek. Najwyraźniej obudziła się z ochotą na życie towarzyskie.
– Ćwiczyłem brzuch.
– A po co? – powąchała wymienioną część mnie wzdłuż i w poprzek, po czym szturchnęła mnie pod pachę. Przez chwilę zastanawiałem się, jak wytłumaczyć grubemu pieskowi sens pracy nad sobą. Nana dreptała wokół mnie w kółko, wreszcie położyła się w pozycji „waruj”. Większość ludzkich powodów nie pasuje do psich wyobrażeń o świecie. Na szczęście psy bez dyskusji akceptują zachcianki szefa, co pozwala na skuteczne załatwienie tematu uniwersalnym argumentem.
– Bo tak mi się podoba.
Nana położyła mordkę na łapkach i zadała kolejne pytanie:
– A jak ci się podoba?
– Chcę mieć płaski brzuch. – wyjaśniłem wyłażąc z ławeczki do ćwiczeń. Wylizane oko zdążyło mi zaschnąć, musiałem się opłukać albo patrzeć na świat jak porucznik Columbo.
Nana nagle wpadła na genialny pomysł na współpracę w imię jedności naszego stada:
– To ja zaraz też będę miała płaski brzuch!
Prawdę mówiąc mój piesek wygląda jak kudłata parówka na krótkich łapkach, z mordką na jednym końcu i chorągiewką z ogona na drugim. Płaski brzuch dla mnie jest rzeczą dość trudną, dla niej raczej nieosiągalną. Zaintrygowała mnie.
– Jak to zrobisz?
– O, tak: – przewróciła się na plecy, rozwaliła szeroko łapki i zasnęła z rozanieloną miną.
I nie da się ukryć, że w jednej chwili osiągnęła idealnie płaski brzuszek.

Pisane psem i kotem – Nanułkowa Agencja Prasowa

Puma była niezadowolona. I nie wolno mylić tego z jej zwykłym ironiczno-pogardliwym stosunkiem do dwunożnych. Każdy kot wie, ze ludzie rozumieją tylko dwie kocie postawy: żarliwą namiętność i niezadowolenie, dlatego częstowanie ich jednym albo drugim to po prostu sposób zarządzania. W tym natomiast wypadku Puma BYŁA niezadowolona a to znacznie poważniejsza sprawa.
Przeszła po gazetach, pogrzebała w nich łapką, wyjrzała przez okno. Właśnie tam, za oknem leżało sobie spokojnie całe źródło jej niezadowolenia – czyli świat. Pumiasta nie zamierzała wychodzić mu naprzeciw, to za bardzo ją stresowało. Wolała zarządzanie swoim niewielkim kawałkiem rzeczywistości – domem, parką ludzi hodowlanych, psem i kotem… no, tym ostatnim nie umiała zarządzać. Taro wymykał się jakikolwiek próbom uporządkowania a do tego co chwilę właził na głowę. I obicie nosa wcale go nie uspokajało. Zamykał oczy i właził dalej. Cały facet. Ale taki powinien być kocur i Puma nie miała do niego żalu. Gdyby przestał – martwiłaby się, że już mu się nie podoba. A tak – tłukła go, uciekała i miała wszelkie inne powody do zadowolenia.
Niezależnie od tego, ilu trosk przysparzało jej dbanie o swoją posiadłość, Puma gniewała się na świat i to całkiem poważnie. A to głównie dlatego, że świat nie  spełniał jej oczekiwań – aby zrozumieć powagę problemu, trzeba wiedzieć, czego Puma oczekuje od świata, przynajmniej tego poza jej osobistą własnością: otóż świat miał się trzymać z dala od Pumy i dostarczać jej ciekawych informacji o sobie, aby utwierdzać ją w przekonaniu, że postępuje najlepiej, jak można. Tymczasem ten wredny świat zachowywał się tak, jakby Puma dla niego nie istniała, a do tego dostarczał informacji niskiej klasy.

Puma z niesmakiem strąciła książkę ze stolika. Nie dość, że stara, to jeszcze o ludziach. Zajrzała na półkę – same książki. OK, można na nich przyjemnie posiedzieć, ale nie na półce, którą od kolejnej półki dzielą cztery centymetry. Ludzie złośliwie zabrali wszystkie drobiazgi i nie mogła nawet niczego zrzucić, żeby ich ukarać za brak przestrzeni pumowej. Przeszła dostojnie do fotela. Obejrzała gazety leżące obok.
Pogrzebała w nich łapką, przewróciła kilka stron, poczytała to i owo. Pożałowania godne. Naprawdę, informacje ze świata osiągnęły dno zupełne. Nawet nie chodzi o treść, tylko o przydatność. Co porządny kot ma zrobić z „niezwykle ważną” wieścią, że ta spotkała się z tym ale nic z tego nie wyszło, bo i tak wybrali innego. Albo, że on znowu coś powiedział. Ma gębę to i mówi, ludzie ciągle gadają. Co z tego? Ten bywał a tamten nie przybył, za to ów się pojawił i powiedział, co wiedział. No i co z tego wynika?
To nie są informacje przydatne do czegokolwiek. Śmieć informacyjny, szum i zawracanie ogona.
Aby odegrać się na świecie nie podeszła do okna i nie zaszczyciła go swoim widokiem.
– Masz za swoje – pomyślała – ale cię załatwiłam!
Świat najwyraźniej odczuł ten cios boleśnie, bo zareagował.
Na ulicy rozległo się znajome zianie i odgłos pazurków na betonie. Potem pisk domofonu. Kicia przeszła do drzwi przedpokoju, usiadła owijając się ogonkiem i czekała na ciąg dalszy. Jakoż i nastąpił: otworzyły się drzwi, przyszli ludzie ale przede wszystkim wtarabaniła się Nana, która psim zwyczajem każdą odrobinkę uwagi wypełniła swoim entuzjazmem. Wylizała uszy Tarotka, wtryniła nos pod ogon Pumci i na wszelkie inne sposoby:
1. ustaliła, że w domu nadal są właściwe koty
2. pokazała, że o nich pamięta
3. wyraziła swoją radość z Kota, co jak najbardziej należy do dobrego tonu.
Po wykonaniu wszystkich tych czynności usiadła na dywanie i czekała, aż ludzie zdejmą jej obrożę i dadzą coś na zamknięcie spaceru. A to oznaczało, że czas na serwis informacyjny.
Puma podeszła powoli, żeby nie spłoszyć psa, wsadziła nos w futro i pogrążyła się w lekturze.
Wiadomości tylko pozornie nie maiły większego znaczenia – jednak dla Kota układały się w sensowną całość.
Boni nadal lizała jak popadnie i biegała bardzo szybko. Co oznacza, że nie należy schodzić z półki, jeśli ją słychać na schodach. Na terenie Wielkiej Pumowej Wyprawy wciąż jest mokro, zimno z mnóstwem trawy i wrażeń – czyli wszystkie powody do nieodbywania wypraw pozostają w mocy. Miśka śmierdzi weterynarzem – po co ona w ogóle bywa w takich miejscach? Psy są dziwaczne…

Pogoda w normie – wiatr, sucho a czasami mokro, trochę słońca – co i dobrze, bo czas już wystawić futerko przez okno. Poza tym Miśka i Nana spotkały się z Roksą, której Miśka nie lubi a Nana jeszcze nie wie… ta wiadomość zasługuje na rozważenie podczas którejś drzemki.
Nana dostała smaczka a Puma zamyśliła się nad natłokiem newsów.
Taaaak… nie ma co liczyć na porządny serwis prasowy ze świata. Czasy mamy takie, że wierzyć można tylko psu, bo tylko pies przynosi wartościowe informacje!

Pumizacja

Pozwalam sobie na powtórkę tej historii ponieważ za tydzień zamieszczę jej świeżo napisany ciąg dalszy:

Wróciłem do domu i doznałem olśnienia. Są takie chwile, kiedy człowiek dokładnie wie, co chciałby zrobić, co może i co powinien. Jeśli ma pecha – są to trzy różne rzeczy, ale ja miałem szczęście. Przygotowałem się odpowiednio i poszedłem do saloniku. Kilka miesięcy wcześniej skończyliśmy remont. Plan zakładał, że z zabudowy wokół okna powstanie wnęka, w której będzie można wygodnie siedzieć na drewnianym podeście. Okazało się jednak, że trzeba coś tam dodać, bo sam podest nie jest zbyt komfortowy. Po długim poszukiwaniu kupiliśmy sobie dwa worko-pufy… i to było to! Od dwóch tygodni w środku każdego dnia słyszałem ich zew: CHODŹ SIE ZDRZEMNĄĆ… NO, CHODŹ TU… JEST SŁOŃCE, JEST WYGODNIE… ale niestety – ciągle coś mnie odwoływało do pilniejszych zadań… a wieczorem – to już nie to samo, co w południe.
Tym razem miało być inaczej. Szczęśliwie wyrobiłem się ze wszystkim i do jutra miałem spokój, a zatem mała przyjemna drzemeczka mogła się udać. Do tego ogarniała mnie senność, Nana wlazła pod kanapę i niczego nie chciała, po dwugodzinnym spacerze po krzakach, dziurach i pagórach byłem dosłoneczniony, dotleniony, rozleniwiony i zadowolony… mówiąc krótko: trudno o lepsze warunki.
Uformowałem pufa do spania, owinąłem się kocem i przybrałem wygodną pozycję embrionalną. Parę manewrów ustabilizowało moją pozycję we właściwej odległości od kaloryfera, granulat wypełniający worko-pufa chrzęścił obiecująco… Zmrużyłem oczy z rozkoszą i w tym samym momencie spadło na mnie coś jakby puszysty czterokilogramowy młotek. Dostałem tuż pod żebrami, wypuściłem powietrze z płuc nosem i ustami – mało brakowało a tą samą drogą poszłoby śniadanie.

Nie mogłem się ruszyć.

W moją twarz przez moment wbijało się spojrzenie szmaragdowych oczu w złotych obwódkach. Pod ich wpływem znieruchomiałem.
– No właśnie… – powiedziała Puma i otarła się policzkiem o mój nos – Można było się tego spodziewać.
– Dokładnie tak jak myślałam. – dodała po chwili. Z miną skupioną odwróciła się, przejechała ogonkiem pod moim nosem, wycelowała mi zadek prosto w oczy i ruszyła powoli wzdłuż mojego boku metodycznie udeptując.
– Co robisz? – odważyłem się zapytać, kiedy przestała balansować na moim ramieniu.

– Nie przeszkadzać podczas badania! – odpowiedziała nie zaszczycając mnie spojrzeniem. Udeptała mi ramię, łokieć, bok, biodro i udo zanim przy kolanie odważyłem się zapytać cichutko:
– Co badasz?

– Ciebie. Nie widać? A teraz nie przeszkadzaj, to ważne. – Dreptała w miejscu przez chwilę, potem wypuściła pazurki i zmieniła metodę: tylne łapy stały w miejscu, przednie wydłużyły i zwolniły krok. Kocica zaczęła się wyciągać w kierunku mojego brzucha. Przez koc i ubranie czułem ostre igły wbijające mi się w skórę co kilka centymetrów. Trwało to długo, bardzo długo. Bałem się ruszyć – nie wiedziałem, co się dzieje a w takiej sytuacji lepiej nie przeszkadzać zawodowcom, zwłaszcza tym w bardzo chwiejnej pozycji.

Po dłuższym dreptaniu wzdłuż Pumiasta dała wyraźne dwa kroki, zeszła mi na brzuch i zwinęła się w kółko.

Podparła się brodą na moim łokciu i tak została. Nie było to zbyt wygodne… ale Puma wie, co robi.
Po kilku minutach odważyłem się zapytać:
– Skończyłaś?
Spojrzała na mnie z góry, co było sztuką zważywszy, że leżała mi na brzuchu.
– Badanie… tak. Ale nie zakłócaj terapii. – po czym z powrotem położyła brodę na mnie.

– Terapia? – aż coś mnie skręciło. Dobrze wiem, że koty potrafią wykrywać schorzenia niczym tomograf, reagują na stany zapalne i w niektórych wypadkach potrafią je złagodzić dotykiem… a Puma znalazła coś w moim brzuchu!
– Co mi jest? – ledwie wykrztusiłem przez zaciśnięte gardło.
Znowu spojrzała mi w oczy z miną najwyższego sędziego:
– Brakuje ci pumu w organizmie. – wyjaśniła i wróciła do poprzedniej pozycji.
Zatkało mnie. Przeleciałem pamięcią tablicę Mendelejewa. Byłem w klasie matematyczno-fizycznej ale trzydzieści lat temu. Niemniej… zapamiętałbym taki pierwiastek. A może to jakiś związek organiczny? Sprawdzenie nie wchodziło w grę dopóki Pumiasta leżała na mnie i prowadziła terapię. Ale stres może zniszczyć efekt każdego leczenia! Stres zabija skuteczniej niż czy papierosy czy reforma opieki zdrowotnej! Nie wytrzymam niewiedzy… Rany Boskie, zachciało mi się spokojnej drzemki po południu… Nie mogłem dłużej.

Już miałem przerwać milczenie, kiedy usłyszałem i poczułem w brzuchu narastające wibracje i dźwięk:
– PUMMMRRRR…. CHRRRRRR…..PUUUMMMMMRRRRRCHRRRR… PUMMMMRRR…
Poczułem obezwładniające ciepło… zrozumiałem, że faktycznie czegoś mi brakowało… i oto to coś napływało w dużej ilości…
– Koty zawsze wiedzą… – pomyślałem zanim zamknąłem oczy.

Pisane psem – PPPOiW

Siadłem sobie wygodnie przy oknie – herbatka na kaloryferze, książka w łapie… i w tym momencie przydreptała Nana, usiadła dokładnie naprzeciwko i z podejrzaną inteligencją w spojrzeniu zaczęła się na mnie gapić. Nachalność u psa zawsze jest jakąś formą walki o władzę w domowym stadzie, dlatego na wszelki wypadek spojrzałem na nią groźnie i zapytałem surowo:
– A co pies tu robi?
Zamiast odsunąć się gdzieś dalej ze spuszczonym nosem odpowiedziała z żarem niewinności i inteligencji w orzechowych oczkach:
– Instaluję PPPOiW.
Brzęk mojej opadającej szczęki słychać było pewnie u sąsiadów.
– Co proszę?
– Psi Punkt Poboru Opłat i Wynagrodzeń.
Zabrzmiało to tak, jakby koty podsunęły Nanusi swoje własne pomysły. Co zresztą było całkiem możliwe, jako, że pod ich wpływem zaczęła różne rzeczy łapać przednią łapą zamiast zębami. 
– A za co niby te opłaty?
Najwyraźniej nie zastanawiała się zbyt długo nad tą kwestią, bo opuściła uszy i nieco straciła pewność siebie.
– Za urodę? – zaryzykowała
– Uroda nie jest na sprzedaż, więc nie należy za nią płacić. Mogłabyś zbrzydnąc od tego.
– Naprawdę? – oblizała nerwowo nos.
– Oczywiście. Kupione dziewczyny są o wiele brzydsze niż te, których nie da się kupić – wygłosiłem pouczenie ze śmiertelną powagą.
Przez chwilę ruszała uszami próbując szybko wymyślić jakiś tytuł do wypłaty.
– Za bycie pieskiem tutaj?
– Za to masz wyżywienie i dom. – zrobiłem stosownie surową minę – Chyba, że chcesz rozliczać się osobno za takie rzeczy… za ogrzewanie, wodę, udostępnienie kotów, czynsz za sześć łóżeczek w najlepszych lokalizacjach, opłaty przewodnickie za spacery poza miastem, obstawa na wypadek spotkania Wielkich Kudłatych Psów, ochrona przed widokiem konia na pastwisku… wątpię, żeby Ci się opłaciło.
– Za głaskanie?
– A czy ja cę w tej chwili głaszczę?
– No tak, ale zawsze możesz. – przybrała wybitnie głaskalniczy wygląd.
– To wtedy pogadamy. – Opanowałem chęć sięgnięcia do jej aksamitnych uszek.
– A za inteligencję?
– Rozum sam w sobie jest nagrodą a nie powodem do nagród – pożyczyłem tok rozumowania od któregoś ministra obcinającego wydatki na szkolnictwo.
Nana najwyraźniej nie spodziewała się aż tylu problemów na drodze do uzyskania nadprogramowych przysmaczków, bo przez chwilę myślała z opuszczonymi uszami.
– A jak cię poliżę?
– Nigdy nie handluj objawami uczuć. Kupowane uczucia nie są wiele warte.
– Za wierność?
– Próbujesz powiedzieć, że mogłabyś być niewierna? – zmarszczyłem groźnie brwi. Pomerdala ogonem, żeby rozwiać tak niebezpieczne podejrzenia.
– A jak zrobię „siad”? – zademonstrowała najlepsze wykonanie komendy w ciągu ostatnich dwóch lat.
– Nie prosiłem cię o to, więc siadaj sobie za darmo. – „Siad” i „waruj” zazwyczaj każemy jej robić, żeby nie dawać przysmaczków za darmo. Wszelką darmochę Nana interpretuje jako daninę dla wodza stada i zaraz potem zaczyna sprawiać kłopoty. Tym razem jej wystąpienie było zwyczajną próba wyłudzenia, gdyby się powiodło – psina uznalaby, że jest w domu szefem. A to szybko prowadzi do nieprzyjemnych starć. Nie mogłem jej ustąpić biorąc pod uwagę fakt, że to ona zaczęła całą sprawę.
– A „waruj”? – wykonała popis, który był nie tyle warowaniem, co majstersztykiem komandoskiej energii. Niemal zapadła się w parkiet.
– Patrz poprzednia odpowiedź.
– A za posłuszeństwo?
– A od kiedy samowolne instalowanie czegokolwiek jest objawem posłuszeństwa?
– A tak po prostu bez powodu? Zobacz, jaki mam pusty brzuszek!
Pogłaskałem. Brzuszek był raczej okrągly, podobnie jak reszta psiny. Skubnąlem fałdkę na boku.

– To wygląda raczej jak powód do diety niż do dokarmiania. Przy każdym spotkaniu doktor mówi, że powinnaś schudnąć o dwa kilo.
Przerażona dwiema grozami swojego życia – doktorem i dietą – zwinęła PPPOiW i pomaszerowała pod kredens, żeby mi te straszne pomysły wylecialy z głowy.

Mogłem wrócić do książki… ale zamiast tego zauważyłem jakąś dziwną akcję psio-kocią.
Na kredensie siedziała Pumiasta i przesuwała łapką kocie ciasteczko, które wyciągnęła sobie z pudełka ukradzionego i wyniesionego wcześniej z kuchni. Sądząc po ruchach skóry na psiej głowie wydawało ono jakąś niebiańską muzykę niedostępną dla ludzkich uszu. Cała Nana wyglądała jak saper patrzący na dyndającą nad nim bombę: spadnie? Nie spadnie?

Tymczasem Puma przesuwała przysmaczek tak, jakby na świecie nie istniały żadne psy a szczególnie ten konkretny, który wbijał łakomy wzrok w ruchy jej łapki.
Wreszcie ciasteczko spadło… ale nie dotknęło parkietu. Nanusia wciągnęła je w locie.
Zachęcona nieoczekiwanym sukcesem ustawiła się na spodziewanej trasie następnego ciasteczka.
Tyle, ze następne ciasteczko nie nadlatywało. Puma patrzyła z fascynacją na pudełko i ignorowała kolejno: wbity w siebie wzrok, nadzieję, wiarę oraz modlitwę o kolejne dary. Najwyraźniej dobrze się bawiła władzą, jaką zyskała nad swoim psem.
Nana nie wytrzymała napięcia.
– Zrzuć coś – pisnęła.
Puma powoli położyła łapkę na pudełku. Musiało smakowicie zaszeleścić, bo psina drgnęła.
Na następny szelest czekała jak posąg w napięciu prawie pięć minut. Pumiasta rozkoszowała się swoją potęgą.
W końcu wydłubała kolejne ciasteczko i zaczęła przesuwać je po kredensie.
Tego już było za wiele na ograniczoną psią cierpliwość.
– Puma, patrz, ja zarabiam na to ciasteczko! – powiedziała Nana i zaczęła na zmianę wykonywać „siad” i „waruj” – No! wypłacaj mi coś wreszcie!