Nanusia uważa, że wakacje wymagają piasku.
Ogólnie rzecz biorąc – ma sporo racji, ale to punkt widzenia dozwolony do lat 10. Człowiek potem jest zbyt dorosły i szuka różnych specjalnych pretekstów, żeby się bawić piachem. Na przykład zostaje dyrektorem zakładów dostarczających materiały budowlane albo fotografem.
Ale ludzie, w przeciwieństwie do psów, są dziwni.
Romek Pawlak napisał kiedyś powieść pt. Psia fala, poświęconą głównie zjawiskom wokółpsim i przyosiedlowym. Naturalnie nie wyczerpał tematu, bo i jak? Tu jedna powieść nie wystarczy. Aby to ogarnąć potrzebna jest jakaś szczególna teoria, jakis geniusz na miarę Einsteina… a może i Zweisteina, ewentualnie Dreisteina… a i Vierstein miałby co robić.
Dość łatwo zauważyć, że psy podlegają falowaniu. Nanusia faluje na kilka sposobów: futerkiem sadełkiem i całym psem, o ile cały pies znajdzie się w wodzie. I tak trzymać!
Podczas zasłużonej posiadówki na plaży, kiedy pies się już zakopał w piasku a wiatr urwał wszystkie głowy wystające nad parawanik, zauważyliśmy żaglowiec szkolny manewrujący po morzu. Ewidentnie kandydaci na kapitanów coś trenowali, bo jednostka kręciła ósemki. Ale nie umiem poznać, który to statek, poza tym, że prawie na pewno nie „Dar Młodzieży”.
Wiele wskazuje na to, że jestem uzależniony od spacerów po plaży. Najczęściej mam czas latem, ale każda pora roku mi odpowiada. Eksperymenty wykazały, że musi to być polska, bałtycka plaża. Inne się nie nadają.
Zapraszam do oglądania…
